Mira Feticu – De ziekte van Kortjakje

Een jong echtpaar komt naar Nederland om hier een bestaan op te bouwen. Hij heeft werk, zij vindt werk, beiden leren de taal. Zij verlangt terug naar huis, naar Roemenië, toen er nog liefde was tussen hen. Ze groeien uit elkaar. Gefrustreerd begint zij een verhouding met een oudere Nederlandse man. Toch blijft zij hunkeren naar haar echtgenoot, naar een kind dat nooit komt. Een kind zou hen weer bij elkaar brengen denkt zij.

Met de dilemma’s van de immigrant heeft Mira Feticu een goed thema te pakken. Van alle tijden en tegelijkertijd actueel. Vele mensen komen naar Nederland, in de hoop het hier beter te krijgen dan thuis of gewoon om een paar jaar te werken. Hun dromen en ambities, hun strijd met het nieuwe land; dit is herkenbaar en interessant.

In De ziekte van Kortjakje stipt Feticu dit onderwerp veelvuldig aan, maar het vormt niet het hoofdonderwerp. De zoektocht naar liefde vormt de kern van het boek. Feticu’s hoofdpersoon zoekt naar liefde bij haar man. Als hij haar meer en meer negeert raakt ze gefrustreerd. Hij vindt juist dat zij zich hysterisch gedraagt en dat hij haar daarom juist negeert. De vrouw als hysterische harpij, de man als gevoelloos blok steen; een gedateerd archetype als je het mij vraagt, of blijft zoiets eeuwig houdbaar?

Feticu neemt geen blad voor de mond. Met de openingszinnen zet ze gelijk de toon: “Sinds twee jaar masturbeer ik elke dag in het geheim (ook als ik ongesteld ben, dan vooral). Daarbij denk ik aan vreselijke dingen, aan ongelukken, de dood. Ik vinger mezelf tot er bloed stroomt en ik niet meer op mijn kont kan zitten, totdat de straal urine ongecontroleerd uit me gutst.” De ondertitel van het boek luidt ‘lust, liefde en eenzaamheid’ en dat wordt hier effectief in één ranzig beeld getroffen. Het is alsof de schrijfster eerst een voorselectie onder haar lezers wil houden: weet je zeker dat je verder wilt in dit boek?

Ik vind het mooi dat Mira Feticu, die zelf vanuit Roemenië naar Nederland is gekomen, in het Nederlands is gaan schrijven. De volmaakte integratie zou ik zeggen. Maar het kan nog wel een stuk beter. De ziekte van Kortjakje is niet mijn boek, dat is duidelijk. Ik hoef niet per se een heel boek lang in het hoofd van een seksueel gefrustreerde vrouw te zitten. Feticu heeft echter wel degelijk een eigen stem, die wat mij betreft het beste tot uiting komt wanneer ze herinneringen beschrijft uit Roemenië; wandelingen door de stoffige straten van Boekarest, een eigenzinnige grootmoeder die verhalen vertelt en de communisten vervloekt. Hier wil ik graag meer over lezen.

De Geus, 2013
192 pagina’s

Lees hier het interview dat ik met Mira Feticu had (april 2014)